Η μητρότητα είναι ίσως η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο. Είναι ένας ρόλος γεμάτος ακρότητες. Από τη μία πλευρά, συχνά έχει να κάνει με δεύτερες σκέψεις για τον εαυτό σου, ενοχές και συνεχή προσπάθεια να βρεις ισορροπία. Από την άλλη, μπορεί να είναι η πιο βαθιά εμπειρία ανάπτυξης, με στιγμές απόλυτης χαράς που μπορεί να βιώσει μια γυναίκα.
Η Γονεϊκότητα
Η Γονεϊκότητα είναι μια τεράστια αλλαγή ταυτότητας για κάθε άνθρωπο, αλλά νομίζω ότι οι μητέρες βιώνουν αυτή την εξέλιξη πιο δραματικά. Στις περισσότερες οικογένειες ο άνδρας είναι ο βιοπαλαιστής- ως εκ τούτου, η επιλογή (αν υπάρχει) να παραμείνετε στη δουλειά, να μειώσετε τις ώρες εργασίας ή να εγκαταλείψετε την καριέρα σας τείνει να πέφτει στη μητέρα.
Οι γυναίκες φέρουν τις βιολογικές ευθύνες του να κυοφορούν και να φέρνουν στον κόσμο τα μωρά. Με περισσότερες έρευνες σχετικά με τα οφέλη του θηλασμού, περισσότερες γυναίκες επιλέγουν επίσης να ταΐζουν τα μωρά τους, πράγμα που από μόνο του αποτελεί τεράστια ευθύνη.
Δεν χάνουμε μόνο τον έλεγχο του σώματός μας και των ορμονών μας κατά τη διαδικασία της γέννησης των μωρών, αλλά νιώθουμε μια τεράστια αλλαγή στους ρόλους μας μέσα στην κοινωνία.
Ποτέ Δεν Είχα Σκεφτεί Να Είμαι Γονέας Στο Σπίτι
Ποτέ δεν είχα αμφισβητήσει το ενδεχόμενο να μην έχω καριέρα. Ήμουν το πρώτο άτομο της οικογένειάς μου που πήγε στο κολέγιο. Μεγάλωσα την εποχή που οι γυναίκες άρχισαν πραγματικά να αφήνουν το στίγμα τους στο εργατικό δυναμικό. Είχα ενηλικιωθεί όταν θέματα όπως η σεξουαλική παρενόχληση έγιναν οικείες λέξεις.
Παρακολουθούσα τηλεοπτικές εκπομπές όπως το Cosby Show, όπου η μητέρα ήταν επιτυχημένη δικηγόρος, ο πατέρας γιατρός, αλλά είχαν ακόμα χρόνο να μεγαλώσουν και να είναι γονείς 5 παιδιών.
Πίστευα ακράδαντα στα ίσα δικαιώματα των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στην πολιτική και στο στρατό. Παρακολούθησα ένα καλοκαιρινό σεμινάριο σε κολέγιο για την προώθηση της εισόδου περισσότερων γυναικών σε επαγγέλματα μαθηματικών και θετικών επιστημών, ενώ ήμουν ακόμη στο λύκειο.
Έγραψα έγγραφα στο κολέγιο διαμαρτυρόμενη για το γυάλινο ταβάνι και διεκδίκησα την προσθήκη τροπολογιών για ίσα δικαιώματα στο σύνταγμα της πολιτείας μου. Ήμουν φεμινίστρια και το θέμα ήταν ξεκάθαρο, άσπρο-μαύρο για μένα. Δεν πίστευα καν ότι θα έκανα παιδιά- είχα τόσα πολλά επαγγελματικά σχέδια για τη ζωή μου.
Προχωρήστε Μερικά Χρόνια Μπροστά
Γνώρισα έναν άνδρα με τον οποίο αποφάσισα να μοιραστώ τη ζωή μου και ερωτεύτηκα. Ήταν ένας καταπληκτικός τύπος που μου επέτρεπε να είμαι ο εαυτός μου. Παντρευτήκαμε και χρόνια αργότερα αποφασίσαμε να γίνουμε γονείς. Είχα κάθε πρόθεση να επιστρέψω στην εργασία μου με πλήρη απασχόληση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.
Τότε γέννησα τον γιο μου. Όλα άλλαξαν για μένα από τα πρώτα δευτερόλεπτα που τον κοίταξα. Όταν η άδεια μητρότητας τελείωσε λίγους μήνες αργότερα, δεν άντεχα να τον αφήσω 40+ ώρες την εβδομάδα. Άρχισα να εργάζομαι με μερική απασχόληση σε βάρδια απέναντι από τον σύζυγό μου για να αποφύγω να τον βάλω σε παιδικό σταθμό. Δούλευα σε μια εξαντλητική βάρδια από τις 5 π.μ. έως τις 9 π.μ., γύριζα σπίτι και το υπόλοιπο της ημέρας έκανα πλήρες καθήκον για το μωρό.
Ο σύζυγός μου πήγαινε στη δουλειά καθώς γύριζα σπίτι και όταν γύριζε σπίτι ήμουν τόσο εξαντλημένη που συνήθως βρισκόμουν στο κρεβάτι λίγες ώρες αργότερα. Κρατήσαμε αυτό το πρόγραμμα για 5 μήνες και μετά αποφασίσαμε να παραιτηθώ εντελώς από τη δουλειά μου και να γίνω πλήρης απασχόληση στο σπίτι.
Μαμά Στο Σπίτι
Το πρώτο μου πολιτισμικό σοκ ήταν ότι δεν υπάρχει σωστός τρόπος για τον καθένα να γίνει γονιός. Ενώ εγώ απολάμβανα το γεγονός ότι ήμουν μαμά στο σπίτι, συνάντησα πολλές άλλες μητέρες που τους έλειπε απεγνωσμένα η δουλειά και ένιωθαν ελλιπείς και απομονωμένες στο σπίτι όλη μέρα.
Στη συνέχεια, υπάρχουν οι μαμαδίστικοι πόλεμοι όπου οι γυναίκες χτυπούν η μία την άλλη και κρίνουν τον ιδιαίτερο τρόπο ανατροφής τους. Φυσικά, το πιο δύσκολο για μένα ήταν να βλέπω τις μητέρες που ήθελαν απεγνωσμένα να έχουν την επιλογή να είναι στο σπίτι, αλλά για οικονομικούς λόγους ή λόγω έλλειψης υποστηρικτικών συντρόφων δεν είχαν την επιλογή. Όπως και να έχει, σίγουρα πιστεύω ότι η μητρότητα είναι πρόκληση και σκληρή.
Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ο πόλεμος των μπαμπάδων, δεν τον έχω δει ποτέ. Οι άνδρες δεν αισθάνονται την ανάγκη να δέρνουν ο ένας τον άλλον όπως οι γυναίκες. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά δεν έχω βρει ακόμα απάντηση.
Καθώς ωριμάζω στο ρόλο μου ως μητέρα, έπρεπε σίγουρα να αναθεωρήσω κάποιες αλήθειες της ζωής μου.
Τις βασικές αξίες και τα θέματα που υποστήριζα τόσο σταθερά. Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι εξακολουθώ να εξελίσσομαι ως γονέας και δεν περιμένω αυτή η εξέλιξη να σταματήσει σύντομα. Συνειδητοποιώ πλέον ότι η ζωή δεν είναι σταθερή, ότι τα ζητήματα είναι πολύπλοκα και ότι οι γκρίζες ζώνες είναι συχνά ο κανόνας. Κάθε μέρα, κάθε διαφορετικό ηλικιακό εύρος που βιώνει το παιδί μου, φέρνει καινούργια πράγματα και πιο δύσκολες γονικές αποφάσεις που πρέπει να πάρω.
Συχνά πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω και να αξιολογήσω πώς κάνω τα πράγματα και να προσπαθήσω να αξιολογήσω αμερόληπτα τον εαυτό μου ως γονέα. Παίρνω τη δουλειά μου πολύ σοβαρά και είμαι πάντα έτοιμη να ανταποκριθώ στις προκλήσεις. Ο σύζυγός μου και εγώ προσεγγίζουμε την ανατροφή του γιου μας σαν μια επιχειρηματική συνεργασία όπου συμμετέχουμε και οι δύο και προωθούμε την ανατροφή αυτού του μικρού ανθρώπου.
Εξακολουθώ Να Θεωρώ Τον Εαυτό Μου Φεμινίστρια
Ωστόσο διαπιστώνω ότι πραγματικά δεν μου αρέσει η χρήση του όρου. Για πολλούς ανθρώπους, χάνει το νόημα της ισότητας, αλλά φέρνει στο μυαλό ένα στερεότυπο μιας γυναίκας που καίει σουτιέν και μισεί τους άντρες και τις γυναίκες. Έχω μάθει ότι οι γυναίκες είναι διαφορετικές και ότι δεν υπάρχει μια πολιτική που να ταιριάζει σε όλους και να αναπτύσσεται για τους άνδρες και τις γυναίκες. Υποστηρίζω την ειδική μεταχείριση των γυναικών που είναι έγκυες και θηλάζουν στον κόσμο της εργασίας.
Ο καθένας νιώθει την εγκυμοσύνη με διαφορετικό τρόπο, αλλά αν περνάτε μήνες ναυτίας θα χρειαστεί να εγκαταλείπετε το γραφείο σας πιο συχνά από ό,τι ένας άντρας συνάδελφός σας. Εάν θηλάζετε, χρειάζεστε χώρο για να εκφράζετε το γάλα στη δουλειά. Μακάρι ως κοινωνία να μπορούσαμε να προχωρήσουμε ώστε να επιτρέψουμε την άδεια πατρότητας για όλους τους πατέρες στον εργασιακό χώρο.
Είμαι υπέρ των πολιτικών και των προγραμμάτων που παρέχουν ποιοτική και οικονομικά προσιτή παιδική φροντίδα για τους εργαζόμενους γονείς. Νομίζω ότι είναι σπουδαίο που όλο και περισσότεροι άνδρες γίνονται μπαμπάδες στο σπίτι, ωστόσο κρυφά χαίρομαι που εγώ είμαι αυτός που μπορεί να είναι στο σπίτι με τον γιο μας στη δική μου οικογένεια. Έχω μεγάλο σεβασμό για τον σύζυγό μου που είναι οικογενειάρχης, αλλά τον βλέπω επίσης περισσότερο άντρα που ανέβηκε με τόση χάρη σε αυτή τη θέση.
Όταν βλέπω γυναίκες σε υψηλές θέσεις εξουσίας, όπως η πολιτική ή οι διευθύνοντες σύμβουλοι, αναρωτιέμαι όλα τα κόστη και τις θυσίες που πρέπει να έχουν κάνει στην οικογενειακή/ιδιωτική τους ζωή για να φτάσουν εκεί που βρίσκονται. Δεν έχω αυτομάτως αυτή την αίσθηση απορίας για τους άνδρες σε παρόμοιες θέσεις υψηλής εξουσίας. Είναι ένα διπλό πρότυπο. Το γνωρίζω.
Αντιλαμβάνομαι ότι όλο και περισσότερες γυναίκες επιλέγουν τη στρατιωτική καριέρα και πηγαίνουν πλέον σε ζώνες μάχης. Ωστόσο, το βρίσκω τραγικό όταν ακούω για παιδιά των οποίων οι μητέρες βρίσκονται σε αποστολή για μήνες κάθε φορά. Αναρωτιέμαι όταν τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες για αυτά τα παιδιά που έπρεπε να στείλουν όχι μόνο τον μπαμπά αλλά και τη μαμά στον πόλεμο.
Αν και αυτό είναι ένα φρικτό γεγονός, υπάρχουν άνδρες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους συνεχώς. Ωστόσο, όταν ακούω για μια μητέρα που έχει χάσει την επιμέλεια των παιδιών της, αισθάνομαι ότι πρόκειται για μια πιο σοβαρή περίσταση. Προσπαθώ να μπω στη θέση της, όμως δεν μπορώ. Ως μητέρα, δεν μπορώ να καταλάβω την έννοια του να μην είσαι απόλυτα αφοσιωμένη στα παιδιά σου.
Πριν Αποκτήσω Παιδιά Ήμουν Ανυποχώρητα Υπέρ Της Επιλογής
Αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η άμβλωση θα πρέπει να είναι μια νόμιμη επιλογή, είμαι ευτυχής που δεν βρέθηκα ποτέ σε θέση να θεωρήσω ότι ένα έμβρυο αποτελεί επιλογή.
Τέλος, αν και πιστεύω ακράδαντα ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν τις ευκαιρίες να ευδοκιμήσουν στην καριέρα τους όσο και οι άνδρες, δυσανασχετώ που με υποτιμούν επειδή επέλεξα να εγκαταλείψω το εργατικό δυναμικό για μερικά χρόνια για να μεγαλώσω τα παιδιά μου.
Δυσανασχετώ που είναι τόσο δύσκολο να ζει κανείς με ένα εισόδημα σε μια κοινωνία δύο εισοδημάτων, όπου τα έξοδα έχουν αυξηθεί και οι μισθοί δεν έχουν συμβαδίσει. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το φεμινιστικό κίνημα μας βοήθησε πραγματικά όταν μας έφερε σε μια θέση που πρέπει να υπερασπιστούμε την επιλογή να μην εργαζόμαστε εκτός σπιτιού. Ή ότι τόσες πολλές γυναίκες αδυνατούν να έχουν καν μια επιλογή.
Πρόσφατες στατιστικές λένε ότι το 70% των γυναικών εργάζονται πλέον εκτός σπιτιού, και πολλές από αυτές το κάνουν λόγω οικονομικών πιέσεων. Βλέπω μια τεράστια πίεση στις γυναίκες να τα έχουν όλα. Με τον κίνδυνο να ακουστώ απαισιόδοξη, αναρωτιέμαι πώς μπορεί κανείς πραγματικά να τα έχει όλα.
Ποιες θυσίες πρέπει να κάνει κανείς για να έχει την πίτα του και να την τρώει; Καθώς όλο και περισσότερες γυναίκες εισέρχονται στο εργατικό δυναμικό και οι οικογένειες ζουν σε μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους από ό,τι στις προηγούμενες γενιές, γίνεται όλο και πιο συνηθισμένη η χρήση θεσμοθετημένων παιδικών σταθμών αντί να τα φροντίζει ένα μέλος της οικογένειας.
Τα Δημογραφικά Στοιχεία
Οι γυναίκες περιμένουν επίσης να κάνουν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, οπότε συχνά οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν είναι αρκετά υγιείς ή καλά για να είναι φροντιστές των παιδιών. Αυτό που βρίσκω ανησυχητικό σε αυτά τα δημογραφικά στοιχεία είναι ότι χάνουμε την έννοια του “χωριού” που φροντίζει τα παιδιά μας και όλο και περισσότερο αναθέτουμε τη ζωή μας σε ιδρύματα.
Πολλές γυναίκες σήμερα είναι σεξουαλικά νεκρές αφού κάνουν παιδιά. Δεν έχουν όρεξη να είναι σύζυγοι στο τέλος της ημέρας. Το ποσοστό των διαζυγίων είναι υψηλότερο από ποτέ.
Αν και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένδειξη απελευθέρωσης για τις γυναίκες ότι δεν είναι πλέον “κολλημένες” σε ανικανοποίητους γάμους, οι στατιστικές για τις ανύπαντρες μητέρες αντικατοπτρίζουν ότι πρόκειται για έναν πολύ δύσκολο δρόμο για τις περισσότερες γυναίκες και τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτά τα νοικοκυριά.
Πάρα πολλές γυναίκες είναι πολύ απασχολημένες με το να ανταγωνίζονται για να γίνουν σούπερ-μητέρες ή να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες της κοινωνίας για τη μητρότητα, αντί να χαλαρώνουν και να απολαμβάνουν τις πολύτιμες στιγμές της μητρότητας.
Για ορισμένες γυναίκες βρίσκουν τον εαυτό τους ενοχικά φορτισμένο αν δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να θηλάσουν. Για άλλες, οι ενοχές έρχονται επειδή πρέπει να εργαστούν εκτός σπιτιού. Πολλές μητέρες που μένουν στο σπίτι νιώθουν ενοχές που τα παιδιά τους δεν είναι σε “ακαδημαϊκούς” παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία από μικρή ηλικία, επομένως φοβούνται ότι τα παιδιά τους μπορεί να μείνουν πίσω όταν ξεκινήσουν τον παιδικό σταθμό.
Τα σημερινά παιδιά έχουν πολλές ευκαιρίες που η δική μου γενιά δεν είχε, ωστόσο και τα σημερινά παιδιά είναι αγχωμένα και υπερπρογραμματισμένα. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τόσες πολλές μητέρες είναι αγχωμένες και οι οικογένειες γενικά είναι υπερπρογραμματισμένες.
Είμαστε η πρώτη γενιά με τόσες πολλές ευκαιρίες στην εκπαίδευση, στον εργασιακό χώρο κ.λπ. Ωστόσο, οι τόσες πολλές επιλογές μπορεί να είναι συντριπτικές. Είμαστε η γενιά των μητέρων που μαθαίνει να βρίσκει την ισορροπία και το μέτρο. Το γεγονός ότι μπορούμε να γίνουμε διευθύνοντες σύμβουλοι δεν σημαίνει ότι θέλουμε απαραίτητα να γίνουμε διευθύνοντες σύμβουλοι.